دل نوشته های من

زمانی بود که دلها به همدیگر راه داشت به هم دیگر دعا می کردند خانه ها دریک اندازه ارتفاع ساخته می شد وقتی روی پشت بام می رفتی همسایگان زیادی بر روی بام ها مشغول فعالیت بودند به هم دیگر خدا قوتی می گفتند از حال هم با خبر بودند اگر کسی نیاز مند در لابلا بود فرض کنید نمی توانست برف خانه خود را بیندازد کمک می کردند اگر تنوری داغ می شد حیف شان می امد سرد شود به همسایه می گفتند بیا چند تانون برای خود به تنو ر بزن سخن چینی نبود همه در فعالیت بدنی مشغول بودند یکی نون پخته می کرد یکی فرت می بافت یکی فرش می شست یکی حیوانات را جمع می کرد یکی جارو می کرد از روح وروان پاک تر برخوردار بودن ولی در زمان فعلی با توجه به اینکه نعمات الهی وامکانات فراهم شده انسانها به همه کار دنیا می اندیشند به خدا وخودشان توجه ندارند این آبادیهای بلند احداث شده هرکدام به شکلی با بی عدالتی شکل گرفته که دربعضی شهرها فرض کنید مشهد مقدس گنبد حرم امام رضا (ع)که ازفرسنگ ها را مشاهده می شد در وسط دیده نمی شود در صورتی که حیوانات پرندگان چرندگان تلویزیون نشان می دهد میلیون ها موجود هرکدام لانه ای به فاصله مشخص بدون تجاوز به حریم هم ساخته به همان شکلی که خدا خواسته ادامه می دهند انسانهای شریف که مدعی هستند پیشرفت کرد ه اند با فاصله هزاران کیلو متر از هم به حریم هم تجاوز وهمدیگر را می کشند  متاسفانه می دانند که دنیا برای زور ظلم تجاوز خلق نشده به عدالت می چرخد زره ای از ناحیه خداوند بی عدالتی نمی باشد صبح از سمت راست به همه جا آفتاب نورمی تابد وبعد ازظهر از سمت چپ همه یکسان بهره می برند اگر از ان گوهر عقل استفاده شود وپشت سر عقل حرکت کنند همین دنیا برای همه بهشت می باشد انسانها باید فقط مثل خداوند عمل کنند که متاسفانه درحال خسران بسر می برند مثل یخ فروش عمر تمام تو فیقی حاصل نمی گردد  انشالله خداوند خودش کمک کند که همه ما درمسیر حق راه راست  قرار گیریم وفقط به خدا بیندیشیم غیر خدا عمل نکنیم